Hoxe toca outro capítulo bucólico de "na procura da beleza". Tranquilos todos, non vou falar de mises nin de modelos, alomenos non de modelos terrenais. Esta é unha homenaxe a unha estrela. Unha pequena luz no hourizonte que se destaca no medio de diferentes tons de azul que van escurecendo gradualmente con ela como protagonista. ¡Que para iso é a estrela!
É a historia dunha simbiose, unha relación máis que cordial entre unha estrela e o luscofusco. Dous entes que ao complementarse o un ao outro dan lugar a unha imaxe perfecta en espera de seren vista por calquera mortal. Hoxe tocoume a mín e quíxena compartir.
2 comentarios:
¡Qué cara de tontos se nos queda siempre mirando el cielo!
Y si piensas que esa luz que llegó a tus cámara llevaba miles de años viajando, se te queda más cara de tonto aún.
Preciosa foto.
Me alegro de que te guste mi foto, duende. Nunca está mal conmover las almas de aquellos que aparentan ser inconmovibles (menuda palabreja, jeje).
Publicar un comentario